Ik ben het eens met Loek Dullaart dat er bij bepaalde groepen de wil bestaat een wereldregering te installeren. Dat is deels volledig openbaar – denk aan the World Federalist Movement en aanverwante clubs die voorstander zijn van een wereldregering, waarin ook een antroposoof/driegeleder als wijlen Jos Molenaar actief was – en er is dan ook goede literatuur over (die Dullaart niet noemt). Het citaat van Winston Churchill is bekend en voor zover ik weet grotendeels authentiek, al zou ik het origineel moeten raadplegen om te zien of zinnen niet verdraaid zijn (zijn speech staat niet op internet).
Echter: Albert Einstein, de Indiase leider Nehru, de schrijver Victor Hugo, de VN-idealist Robert Muller, Bertrand Russell en Jean-Jacques Rousseau hebben zich allemaal voor een wereldregering uitgesproken, maar het lijkt duidelijk dat ze zuiver idealistische motieven hadden hiervoor. Het zijn – op menselijk niveau – gewoon vooral denkfouten in combinatie met een nogal rare zielenhouding.
Ik acht het streven naar een wereldregering erg kwalijk. Maar als je wilt aantonen waarom een wereldregering foute boel is, dan kun je beter met argumenten daartegen komen dan met een verhaal waarin je, nogal suggestief (zie:link), een foute bron (loges) van dat idee oppert en daar een hele sfeer omheen creëert.
argumenten tegen een wereldregering
Ik zou tegen een wereldregering ten eerste aanvoeren dat er op aarde geen “demos” (een geheel van burgers dat samen een rechtsgemeenschap wil vormen) voorhanden is die de kern van een democratie zou kunnen vormen. Zonder demos is er geen basis voor een democratie, alleen maar voor halfdemocratische of dictatoriale oplossingen, c.q. ondoorzichtige Belgische constructies. Ik zou met de huidige wereldbevolking ook geen demos willen vormen. Als we nu een wereldregering zouden instellen, middels een parlementair of direct-democratisch systeem, dan zouden Nederlanders of Europeanen op tal van issues overstemd worden door b.v. Aziaten, Afrikanen en moslims met vaak achterhaalde maatschappelijke ideeën. Internationale samenwerking zou gebaseerd moeten zijn op staten die minimaal tot op nationaal niveau een functionerende directe democratie zouden moeten hebben, ongeveer zoals Zwitserland. Directe democratie invoeren op nationaal niveau heeft absoluut de prioriteit boven nieuwe stappen in de Europese of internationale ‘samenwerking’. Ten tweede, samenhangend, zou een wereldregering bovenop nationale directe democratieën niet meer nodig zijn, omdat democratieën onderling nooit geweld gebruiken en alles via diplomatie oplossen (cf. Rummel). Dit geldt haast dubbel voor directe democratieën: Zwitserland heeft bijna de langste staande vrede van Europa. Democratie verspreiden is dus veel efficiënter dan wereldregeringen invoeren om het grote kwaad te voorkomen. Ten derde speelt het schaalprobleem. Er zijn nauwelijks issues die niet veel beter op een lager niveau dan wereldwijd kunnen worden opgelost. Een wereldregering is bijna altijd ‘te groot’. Het is, mede gezien het demos-probleem, ook nauwelijks denkbaar dat een democratie wereldwijd zou kunnen functioneren. Hoe is een wereldwijde discussie door burgers over een zaak die meer dan progressieve kretologie behelst, ooit mogelijk? Ten vierde is het voor de wereld als geheel, van belang dat er rechtsstelsels naast elkaar bestaan die uit verschillende, concurrerende rechtsideeën zijn geboren. Zo kunnen betere systemen zich bewijzen en kunnen oude systemen geleidelijk door nieuwere vervangen worden. Ook is er altijd een kans dat zo’n wereldregering in een echte dictatuur zou veranderen. Als zo’n dictatuur echt wereldwijd zou worden, dan kunnen dissidenten nergens meer heen vluchten. Dit zijn vier van elkaar onafhankelijke argumenten die tegen een wereldregering pleiten.
bewijzen voor een complot?
Deze argumenten lijken me wezenlijker dan de suggesties waarmee Dullaart komt. Als er bewijs is dat er een complot bestaat tot het vormen van een wereldregering, leg het dan voor. Maar dat bewijs is bij Dullaart zwak. M.b.t. Bilderberg haalt Dullaart het citaat van David Rockefeller aan, en zegt dat het uit een interview komt, maar het oorspronkelijke verhaal is dat Rockefeller dat gezegd zou hebben op een geheime Bilderberg-bijeenkomst. Dat is nooit bewezen, alleen maar beweerd zonder bronvermelding (in conspiracy-land schrijft iedereen elkaar over, dus daarom kan Dullaart inmiddels wel een boek als bron noemen), en ik wed voor 1000 euro dat dat citaat verzonnen is. Dat komt regelmatig voor in conspiracy-land. Zelfs als het waar is, zou het buitengewoon dom voor Rockefeller zijn dat zo te zeggen. En de ‘insiders’ waren toch juist zo duivels slim allemaal? Ik vind dit niet onbelangrijk, ook al niet omdat het hele gedeelte in Dullaart’s artikel over de wereldregering opgehangen is aan het Rockefeller-citaat.
Dullaart haalt het boek van Wisnewski over Bilderberg aan. Ik heb drie boeken van Wiskewski gelezen, maar alleen de eerste (“Das RAF Phantom”) was echt substantieel en onderbouwd. “One small step?” vond ik weinig geloofwaardig en bij Wisnewski’s boek over Bilderberg zat ik vooral te gapen en vroeg ik me af wanneer ‘het’ nu kwam. Alleen maar vage vermoedens, heel veel betekenis toekennen aan een onbekend meisje dat drie woorden zegt tegen hem in een hotelgang, enzovoorts. Wisnewski is tijdens zijn loopbaan als journalist gewoon afgegleden. Er is veel betere literatuur over Bilderberg, waaronder de boeken van Robert Eringer, Gerard Aalders, papers van Kees van der Pijl en Mike Peters, zelfs wetenschappelijke artikelen uit peer-reviewed tijdschriften. Ik bezit zelf 500 pagina’s geheime Bilderberg-documenten, liggen gewoon in de bibliotheek.
Wat Dullaart schrijft over het Federal Reserve-systeem vind ik weinig werkelijkheidsgetrouw en is in strijd met de sociale driegeleding. Steiner wil het geldsysteem juist zoveel mogelijk losmaken van de staat, en in Amerika is men daar het verst mee gegaan (Steiner prees de Amerikaanse grondwet dan ook, die volgens hem de basis van een sociale driegeleding zou kunnen vormen). Alleen wil Steiner de geldcreatie en –circulatie laten inbedden in associaties, in de interpretatie van Jos Verhulst, en die ontbreken in Amerika nog meer dan in Europa.
Gary Allen is grotendeels een fantast. Hij vult zelf heel veel in tussen de puzzelstukjes die hij brengt. Het echt brisante materiaal in “None dare call it conspiracy” is afkomstig van Antony Sutton, een van de weinige goede auteurs als het gaat om echte harde complotten. En soms verzint Allen bronnen gewoon. De paar bronnen die ik tot in den treuren ben nagegaan, leken niet te bestaan. Iets soortgelijks geldt voor Andreas von Retyi.
Bij uitspraken als: “Zij hebben zelfs het recht gekregen van 193 landen (ook ondertekend door de Nederlandse regering!) om in geval van een pandemie de regering van een land over te nemen…!” noemt Dullaart niet de naam van het verdrag en ook geen bron. Ik geloof er weinig tot niets van, zonder bewijs. Datzelfde geldt voor Dullaart’s beweringen met betrekking tot Kennedy en Oswald.
En waarom geeft Dullaart geen bronnen van de citaten van Wilson, Jefferson, Warburg enzovoorts? Jefferson’s opmerking, als die authentiek is, vind ik getuigen van weinig inzicht in financiën en de verhouding tussen recht en economie. Steiner is hartstochtelijk voorstander van ‘private’ (non-gouvernementele) uitgifte van geld. Veel belangrijker voor de inkomensverhoudingen dan private gelduitgifte, is het feit dat kapitaal (in de zin van bedrijfskapitaal, bedrijven dus) privé-eigendom is. Steiner wil dat instellingen in het geestesleven eigenaren worden van de kapitaalgoederen en bedrijven, en wil de inkomensverhoudingen binnen bedrijven laten gebeuren in een rechts-setting, bijvoorbeeld door het democratisch vaststellen van loonvorken (de meestverdienende krijgt niet meer dan zesmaal het theoretische minimumsalaris). Zo worden de inkomsten van het bedrijf middels het recht verdeeld onder alle productieven. Er kan zo een wet worden aangenomen volgens welke elk bedrijf vanaf zoveel werknemers verplicht een bedrijfsraad heeft waarin democratisch over loonvorken wordt beslist. Iedereen die in het bedrijf werkt, werkt als een team met de ondernemer als aanvoerder. De top kan zichzelf niet buitensporige salarissen geven en er zijn geen privé-eigenaren die het bedrijf kunnen verkopen. Het is zaak om deze processen te begrijpen en er vanuit de driegeleding actief aan te werken dat ze in goede richting geleid worden. Niet om alleen maar complottheorieën over te verspreiden.
Dullaart wil graag bedrijven nationaliseren – Rudolf Steiner eiste juist de privatiseringen van de posterijen en andere nutsbedrijven in zijn tijd, vanwege de scheiding tussen economie en staatsleven. Dullaart klaagt het uitkleden van de zorg aan, maar de feiten zijn dat de zorg om de zoveel jaar in omvang verdubbelt en het nog niet genoeg is. Ik ben het eens met Pim Fortuyn dat er helemaal geen geld bij hoeft, je moet alleen tweederde van het management eruit snijden en verder paal en perk stellen aan topsalarissen van specialisten via binnen organisaties democratisch vastgelegde loonvorken. Dan heb ik het nog niet over het feit dat tachtig procent van de zorgkosten wordt gemaakt in de laatste paar maanden van iemands leven, waar een grote discussie achterzit maar waar zeker alternatieven voor zijn. Vrijheid heeft ook financieel positieve kanten. Alternatieve geneeswijzen zijn bijvoorbeeld veel goedkoper. Dat zijn veel zinniger opmerkingen dan de Occupiers naroepen dat de zorg wordt uitgekleed. Dat is gemakkelijke kretologie, die niets bijdraagt aan oplossingen.
tot slot
Dullaart komt als oplossing met een stemadvies ten gunste van de partijen Mens en Spirit of de SOPN. Deze partijen hebben helaas weinig tot niets bij te dragen aan oplossingen. Hun voorstellen hebben in ieder geval weinig te maken met sociale driegeleding; ze grossieren in stokpaardjes en one-liners. SOPN kampt ook nog met enigszins overtrokken schattingen van het eigen verwachte succes (+50 zetels bij de komende Tweede-Kamerverkiezingen). Met zulke mensen, die sowieso op eigen titel nooit een zetel zullen krijgen, win je de oorlog niet.
Met andere woorden, met een Platonische en in de feiten onjuiste visie bereik je een stuk minder dan met een Aristotelische benadering die bovendien de geesteswetenschappelijke basis serieuzer neemt.
